Fragment książki: Jean Boussac. Encyklopedia gier karcianych. Paryż 1896, s. 245-246.
Faraon jest odmianą lanskene, oto jego chodzenie:
Jest rozgrywany z talią 62 kart, bankierem i nieograniczoną liczbą pontów. Po zmieszaniu kart i pocięciu ich przez bankiera do wyboru jest trzynaście kart, które umieszczają na jednej lub więcej z tych kart kwotę, którą chcą zaryzykować, a następnie bankier wyciąga jedną kartę, którą kładzie po prawej stronie, a drugą umieszcza na karcie.auch: ta ostatnia Mapa nazywa się English Card .
Z tych dwóch kart, gdy nie tworzą dubletu, pierwsza z nich wygrywa z bankierem zakład, który Ponts postawił na tej karcie, a druga wymaga, aby bankier podwoił na rzecz Ponts pieniądze, którymi ją pokrył.
Przewaga bankiera polega na dubletach lub przeróbkach, a na ostatniej karcie, gdy pojawia się dublet, bankier zarabia połowę pieniędzy, które pontowie zaryzykowali na karcie otrzymanej w dublecie. Zaletą bankiera w stosunku do ostatniej karty jest to, że nie wolno mu podwoić pieniędzy, które popisały się na niej, nawet jeśli wyciągnął tę, którą włożyli na przedostatnią.
Gra może się zmienić lub zmienić tylko za zgodą bankiera, który, gdy ma tylko około ośmiu kart w ręku, musi ogłosić to pontamowi. Bankier reguluje Zakłady na Ponty i nikt nie może zmusić go do gry więcej niż chce.
Bankier obstawia rozmiar, gdy umieszcza dwie karty z rzędu w jednym stosie, po prawej lub lewej stronie. To samo można powiedzieć o tym, że kładzie na pięcie kartę, która była od niej oddzielona. Ale tak nie jest, gdy nieświadomie wyciąga dwie karty, które trzymają się razem. Po prostu podziel je na widok muru i umieść zgodnie z zasadami gry.
Kiedy stwierdzimy, że bankier dokonał niewłaściwego rozmiaru, zmuszamy go do zapłaty wszystkich zakładów, które są na kartach Pont, tak jakby wygrali.
Większa lub mniejsza karta w grze nie powoduje niewłaściwego rozmiaru, ale bankier traci z tego powodu przewagę, jaką mogła mu dać ostatnia karta.