Fragment książki: Jean Boussac. Encyklopedia gier karcianych. Paryż 1896, S. 184-186.
Polignac to mała gra salonowa, która choć nie jest trudna, jest jednak bardzo interesująca. Gramy w to z przyjaciółmi, którzy nie chcą zarabiać na sobie; gramy w to szczególnie w firmach, w których są Panie.
Jeśli Polignac zostanie rozegrany w czwórkę, każdy gracz otrzyma osiem kart. Jeśli zagra do pięciu, każdy z graczy otrzyma. sześć kart i zdejmujemy dwie siódemki z talii, albo czerwone, albo czarne. Kiedy grasz w Polignac do sześciu, każdy z graczy otrzymuje pięć kart, a także wyjmuje dwie siódemki. Wreszcie, jeśli dana osoba składa się z siedmiu graczy, każdy otrzymuje cztery karty, a wszystkie cztery siódemki są usuwane z talii.
Wszystkie karty są rozdawane, a ich liczba, jak widzieliśmy powyżej, powinna zawsze być dzielona przez liczbę graczy, więc nie ma pięty. Nie ma też sensu wracać. Wszystkie kombinacje i wszystkie wysiłki gracza powinny koncentrować się na jak najmniejszej liczbie podjazdów, a przynajmniej jeśli to zrobi, powinien dążyć do tego, aby nie było w nich waletów, a zwłaszcza waletów szczytowych: Polignac .
ODDANIE. - Rozdajemy karty dwa na dwa lub w inny sposób, ale nigdy nie wolno dawać więcej niż trzech w jednej turze, zaczynamy od prawej strony.
KOSZT KART. - Najsilniejszą kartą jest król; dalej jest dama, Walencja, as, dziesięć, dziewięć, osiem i siedem.
PRZEBIEG GRY. - Gracz umieszczony pierwszy po prawej stronie wyznaczonego przez los dawcy zagra dowolną kartę, a każdy gracz jest zobowiązany do podania koloru.
Kiedy brakuje nam granego koloru, spieszymy się, aby pozbyć się naszych najbardziej nieprzyjemnych kart, to znaczy naszych lokajów, a zwłaszcza lokaja szczytowego. Jeśli nie mamy lokajów, których wysyła na dywan, rzucamy naszymi największymi kartami, ponieważ zawsze musimy zmniejszyć nasze szanse na awans.
Gra jest rozgrywana dziesięcioma, piętnastoma lub dwudziestoma żetonami, w zależności od konwencji dokonanych przed rozpoczęciem gry.
Gra jest przegrana przez tych z graczy, którzy wzięli pierwszą liczbę uzgodnionych żetonów.
Jest całkiem oczywiste, że gracz, który ma atak, otworzy grę w swoim słabym kolorze i że będzie miał możliwość tworzenia odbić, aby zakręcić kartami,które mogą podnieść.
Zanim zaczniemy grę, musimy jasno ustalić, ile żetonów zostanie zabranych na każdego podniesionego lokaja, a także wyjaśnić, czy podczas wykonywania rzutu ręką lokaja nie będziemy musieli brać więcej żetonów niż w poprzednim przypadku. Nie trzeba dodawać, że Polignac lub lokaj pik zawsze zbierze podwójną liczbę żetonów. Przykład: jeśli każdy z pozostałych kamerdynerów zbierze dwa żetony, kamerdyner szczytowy zbierze cztery.
Cierpienie lub bezczynność. — Aby nadać grze de Polignac więcej pikanterii i niespodzianki, Zwykle zgadzamy się, że ktokolwiek wykona wszystkie losowania (i na tym polega główna zaleta), nie tylko nic nie straci, ale także, że każdy z jego przeciwników weźmie określoną liczbę żetonów, zwykle pięć.